நண்பர்கள் 2

சேஷு கடல் கடந்து சென்று இரண்டு ஆண்டுகள் ஓடி விட்டது. இந்த முறை அவன் விடுப்புக்கு வந்த போதும் என்னைக் காண வரவில்லை. மூன்று நான்கு முறை அலைபேஸியில் தொடர்பு கொண்டான் அவ்வளவுதான்.

"Ramu has lost trust in you... do you know that?" .. கேட்டது சேஷு

I have known this much before he did. நான் அமைதியாக இருந்தேன்...

அவனுக்கு ப்ரச்சனைனு தெரியுமில்ல... help பண்ணலாமே...கோபமாகக் கேட்டான் சேஷு...

நான் மீண்டும் அமைதியாக இருந்தேன்...

"நீ எப்படி இருக்க?" ... இது நான்...

"I am doing great as usual... எனக்கென்ன... " சடாரென்று வந்தது அவன் பதில்...

அவனிடம் எனக்கு பிடித்த ஒன்று...சில நேரம் அலுத்துக்கொண்டாலும் பெரும்பாலும் தனக்குக் கிட்டியதை வைத்து அமைதிப் பட்டுக் கொள்பவன்... வேறொருவரின் இருப்புகளைக் கண்டு பொறாமைக் கொள்ளாதவன். தன் வாழ்க்கை தன் பயணம் தனி என்பதை உணர்ந்து தன் இலக்குகளையும் இலக்கணங்களையும் வகுத்துக் கொள்பவன்..

அன்று எங்களுக்குத் தெரிந்த எல்லோரைப் பற்றியும் பேசினான்...

நான் சிலருக்கு உதவ முற்படவில்லை என்று குற்றம் சொன்னான்...

என் கவலை அவனுக்குத் தெரியாது..

அவனுடைய சில ப்ரச்சனைகளையும் பேசினான்...

வேலை பிடிக்கவில்லை என்பதுத் தொடங்கி, ஒரு பெண்ணைக் காதலிக்க முடியவில்லை என்பது வரை சின்ன சின்னப் புகார்கள். ஒரு நண்பனாக நான் என் கடமைத் தவரி விட்டதாகச் சொன்னான்.

பின் தானே அவைகளை பார்த்துக் கொள்வதாகவும்.. என் உதவி தேவை இல்லை என்றும் சொன்னான்..

"I have to seek favor from you... எல்லாம் என் விதி... " என்று நொந்துக் கொண்டான்...

"You guys lack the intelligence to differentiate between what's destiny and Freewill. That's your problem" என்றேன் நான்...

"I hate you ... " என்று இணைப்பைத் துண்டித்து விட்டான்...

"Get Lost! I have my priorities too... " என்று நானும் இருந்து விட்டேன்...

ஆனலும் மனசு கேட்கவில்லை... கொள்ளிடக்கரையின் குளிர் காற்றில் தூரத்து வெள்ளைக் கோபுரத்தை வெரித்து பார்த்தப் படி யோசித்துக் கொண்டே இதை உங்களுக்குச் சொல்லிக் கொண்டிருக்கிறேன்...

Appreciation and Positive politics!

Okay! This is not something to do with principles of management. May be it is! I don't know. May be it's a little psychology, mere perception or a total myth. May be it's personal because it relates more to my behavior, rather my character. How well do we handle personal appreciation? A few gladly accepts them. A few cherishes them but pretends. A few underplay them. A few suspect and raise their eyebrows. A very few counter them diplomatically.

I am fine with all of it. I am not really worried about how people react to to good words. As long as they acknowledge it one way or the other I am glad. But there is a little curiosity in what people really feel when someone appreciates them. Most of the people around me including myself haven't got the maturity to handle appreciation. Rather we aren't sure how to react or respond.

I am very expressive. I argue a lot. I love talking. My vocabulary has got a lot in it that's not usual. I may sound a bit odd but I believe I am mostly sensible. I chide and appreciate wholeheartedly and I can do both to the same person at the same time. After all everyone has their share of good and bad and most importantly what I like in them and don't.

This becomes extremely challenging in the work atmosphere. People tend to perceive appreciation in a different manner. It's viewed as sheer politics when I appreciate someone's talent, the only reason being they are superiors to me. Assuming that it's quite normal for people from such a heirarchial culture and business ethics to view it that way, what's more surprising is that even colleagues of my cadre and my sub-ordinates tend to get suspicious when I appreciate them. The best part being, I gain nothing out of it.

I don't bother to prove that I am being genuine in my comments whenever I appreciate someone. Coz, people who understand can never complain and people who complain will never understand. But it irks and sometimes irritates when people fail to handle and acknowledge appreciation in the right way and pretend as if they didn't rejoice it. It just leaves me with three questions.

1) Aren't people sure about themselves and their traits?

2) Are people so dumb to differentiate a false appreciation from a genuine one? or Are they just being pretentious?

3) If 1 and 2 are true, do such people really deserve an appreciation? :-)

I don't know if I should really supress my desire to express my thoughts. What can help? Your thoughts? :-)

நண்பர்கள்!

மாலே! மணிவண்ணா. மார்கழி நீராடுவான்
மேலையார் செய்வனகள் வேண்டுவன கேட்டியேல்
ஞாலத்தை எல்லாம் நடுங்க முரல்வன
பால் அன்ன வண்ணத்து உன் பாஞ்ச ஜன்னியமே...

மேலை சித்திர வீதியின் முகப்பில் சூடிக் கொடுத்தச் சுடர்கொடியின் பாசுரம் முழங்க கண்ணைப் புரட்டி விழிக்கிறேன். இன்னும் கொஞ்ச நேரத்தில் காவிரி வெள்ளத்தின் ஜிலீர் சப்தத்தைக் ஊமையாய் அடித்தப்படி பேரிரைச்சலுடன் வந்து நிற்கும் கூடல்.

அந்த மின்தொடர் வண்டியில் தான் அநேகமாக சேஷாத்ரி பயணப்படப் போகிறான். நேற்றே என்னைக் கண்டு பேசிவிட்டுத் தான் புறப்பட்டான். அதிக நேரம் உரையாட முடியவில்லை. இன்று காலையில் எப்படியும் அவன் புறப்படுமுன் பார்க்க வேண்டும் என்று தான் நினைத்தேன். ஞாயிற்றுக் கிழமை சற்று அதிகம் தூங்கி விட்டேன். இன்னேரம் அந்த ரயில் நிலைய விடுதியில் வடையைத் தின்றுவிட்டு S4 இல் ஏறியிருப்பான்.

சமீப காலமாக எங்களுக்குள் சுமுகமில்லை. வாக்கு வாதங்கள் நிறைய ஏற்படுகிறது. அவனுக்கு எதிராக நான் வீம்புக்கென்றே செயல் படுவதாக ஊருக்குள் புலம்பி வைத்திருக்கிறான். எனக்கு விளக்கம் சொல்ல எப்பொழுதும் நேரம் இருப்பதில்லை.

ஆயிரம் பேருக்கு பதில் சொல்ல வேண்டியிருக்கிறது. வேலை அப்படி. நம்பிக்கையை காப்பாற்றிக்கொள்ள போராட வேண்டியிருக்கிறது. இதை புரிந்து கொள்ளாமல் நான் இவனை நிராகரிப்பதாக நினைக்கிறான். இதற்கு ஒரு முடிவு கட்டவே இவனை இந்த வாரம் வீட்டுக்கு அழைத்தேன். வந்தவன் வந்தான்... சட சட வென பத்துக் கேள்விகளை கேட்டுவிட்டுச் சென்றுவிட்டான். இத்தனைக்கும் என் தவறும் இருக்கிறது. நேற்றும் கொஞ்சம் வேலை அதிகம். கோபித்துக் கொண்டு ஊருக்குக் கிளம்பி விட்டான்.

ஆனால் என்னைக் கண்டதில் அவனுக்கு இருந்த ஆனந்தத்தை அவன் கண்ணிலே நான் பார்த்துவிட்டேன். எனக்கும் தான். ஆனால் அவன் அதை கவனித்திருக்க மாட்டான்.

கோபம் அவனைக் குருடனாக்கி இருக்கும்...

தொடரும்...

கன்னித் தமிழ்

இமைகள் நயம்
பார்வை பொருள்கோள்
நாசித் தளை
உதடுகள் எதுகை
கன்னக்குழிக் கவிதை
தனம் இயற்சீர்
இடையோ இல்பொருள்
கேசம் நெடில்
விரல்கள் அணி
நீ மட்டுமே மெய்
நீயே என் உயிர்!

Who am I???

I Salvage a great deal of Pride when people know me as

Sarathi's son in Kanchipuram
Srini's brother @ my apartment
Prasanna's classmate in my college
Archana's student in MetLife
Srikkanth's roommate in Appleton
Ambika's friend @ Charlotte
Murali's buddy @ New York!!!

At times, I feel I never have an identity without you guys! :-) Thanks a ton!!!!
But when it comes to people's heart I still stay there as "Seshadri" ;-)

So what do you reckon??? ;-)

Angadi Theru to be reviewed soon!

கதைகளை பேசும் விழி அருகே எதை நான் பேச எனதுயிரே! காதல் சுடுதே... காய்ச்சல் வருதே!

ஆரவார இசையோடு விண்ணைத்தாண்டி மின்னும் நட்சத்திரக் காதலைவிட ஏனோ மிகச்சமீபத்தில் மெழுகு போல் உருகி ஒளிரும், சோகமும், ஏழ்மையும், உண்மையும், எளிமையும் கூடிய அங்காடித் தெருக் காதல் உயிரைத் தொடுகிறது.

நினைவலைகள்2...

நினைவலைகள்1

இன்று ஒருத் தகவலில் தொடங்கும் காலைப்பொழுதில், மென்மையாகக் கதை சொல்லிக்கொண்டிருக்கிறார் தென்கச்சி சுவாமினாதன். வரது ரிக்ஷா மணி அடித்து பாதிக் கதையில் என்னை அபகரித்து பள்ளி நோக்கி ப்ரயாணப் படுகிறது. பெரும்பாலும் பக்கத்து வகுப்போடு வளைகூடா போர் நிகழ்த்தி வெற்றிக் கொள்வதில் கழிகிறது என் நாள். வீடு திரும்பும்பொழுது குறுக்குப் பாதைகளில் ஜவுட்டாளி முற்கள் கிழிக்க ஓடி ரிக்ஷாவைத் துரத்திப் பிடிக்கையில் ஆடிட்டர் மகள் சங்கீதா ஆச்சர்யத்துடன் சிந்தும் புன்னகையில் நிறம்பி வழிகிறது என் வீர நெஞ்சம்.

முதன்முதலில் தொலைக்காட்சியில் ரஸித்த பெண் மெட்ரோ ப்ரியா. கைகளை வளைத்து பாடல் வரிஸைகளை அழகாய்த் தொகுத்து வழங்கும் அவளை விஞ்சிவிட இன்று வரை ஒரு தொகுப்பாளினி கூட தமிழகத்திற்கு கிட்டாமல் போனது வருந்தத்தக்க ஒன்று. ரங்கோலி ராமாயணம் ஜங்கிள் புக் என கரையும் ஞாயிறுகளில் தூர்தர்ஷன் மாநில ஒளிபரப்புத் திரைப்படம் ஓடிக்கொண்டிருக்க சென்னைத் தொலைக்காட்சி மைய்யம் அடிக்கடி தடங்கலுக்கு வருந்திப் பொருமையை சோதிக்கிறது.

ஒருசில மாதத் தேர்வுகளில் அனுப்ரியா ஓரிரு மதிப்பெண்களில் முதலிடத்தைத் தட்டிச் செல்கிறாள். அவள் மீது கடும்கோபமும் தீராப்பகையும் கொண்டிருந்தாலும், பெரும் மரியாதையும், அதீத பயமும் உடன் ஒடுகிறதே! "மதி"ப்பெண் மதிப்பெண் பெருவது விந்தையல்லவே! "மதி" என்றால் சந்திரன் என்று அப்பா சொல்லிக் கொடுத்தது பத்து வயதில் தான். ஆக இவ்விடத்தில் அறிவு என்றே பொருள் கொள்க. :-)

தொடர்வேன்...!