A Signed Minor is called a Co-factor :-)

நீ ரத்தினங்களின் சிற்றணிக்கோவை!

நீலக் கண்களும்,
மாணிக்க இதழ்களும்..
முத்து பற்களும்
புஷ்பராக விரல்களும்...

நீ ரத்தினங்களின் சிற்றணிக்கோவை!

நீ திங்கள் துண்டம்
பாவைச் சூரியன்...
என் இரண்டாம் உயிர்வளி ஆதலால்
என் உய்விற்க்கு இணைக்காரணி...

என் வாழ்க்கை வளவரையின்
தொலைத் தொடுகோடு!

My Fair Lady - The girl of my dreams!

In her beautiful thoughts I am lost and found
My dreams for her leaps no bound
I fly in the sky leaving the ground
When my fair lady just hangs around!

In her lovely lit up little smile
My joy extends a thousand mile
As she calls me up in my late night hours
I feel like drenched in fresh spring showers

Daisy Dragon Daffodil
Chilly Lily Daredevil
Everytime I hear her name so sweet
My pounding red heart skips a beat!

Let me be clever...
Love? No never
It's John Keats fever..
"A thing of beauty is a joy forever... "

நண்பர்கள் 2

சேஷு கடல் கடந்து சென்று இரண்டு ஆண்டுகள் ஓடி விட்டது. இந்த முறை அவன் விடுப்புக்கு வந்த போதும் என்னைக் காண வரவில்லை. மூன்று நான்கு முறை அலைபேஸியில் தொடர்பு கொண்டான் அவ்வளவுதான்.

"Ramu has lost trust in you... do you know that?" .. கேட்டது சேஷு

I have known this much before he did. நான் அமைதியாக இருந்தேன்...

அவனுக்கு ப்ரச்சனைனு தெரியுமில்ல... help பண்ணலாமே...கோபமாகக் கேட்டான் சேஷு...

நான் மீண்டும் அமைதியாக இருந்தேன்...

"நீ எப்படி இருக்க?" ... இது நான்...

"I am doing great as usual... எனக்கென்ன... " சடாரென்று வந்தது அவன் பதில்...

அவனிடம் எனக்கு பிடித்த ஒன்று...சில நேரம் அலுத்துக்கொண்டாலும் பெரும்பாலும் தனக்குக் கிட்டியதை வைத்து அமைதிப் பட்டுக் கொள்பவன்... வேறொருவரின் இருப்புகளைக் கண்டு பொறாமைக் கொள்ளாதவன். தன் வாழ்க்கை தன் பயணம் தனி என்பதை உணர்ந்து தன் இலக்குகளையும் இலக்கணங்களையும் வகுத்துக் கொள்பவன்..

அன்று எங்களுக்குத் தெரிந்த எல்லோரைப் பற்றியும் பேசினான்...

நான் சிலருக்கு உதவ முற்படவில்லை என்று குற்றம் சொன்னான்...

என் கவலை அவனுக்குத் தெரியாது..

அவனுடைய சில ப்ரச்சனைகளையும் பேசினான்...

வேலை பிடிக்கவில்லை என்பதுத் தொடங்கி, ஒரு பெண்ணைக் காதலிக்க முடியவில்லை என்பது வரை சின்ன சின்னப் புகார்கள். ஒரு நண்பனாக நான் என் கடமைத் தவரி விட்டதாகச் சொன்னான்.

பின் தானே அவைகளை பார்த்துக் கொள்வதாகவும்.. என் உதவி தேவை இல்லை என்றும் சொன்னான்..

"I have to seek favor from you... எல்லாம் என் விதி... " என்று நொந்துக் கொண்டான்...

"You guys lack the intelligence to differentiate between what's destiny and Freewill. That's your problem" என்றேன் நான்...

"I hate you ... " என்று இணைப்பைத் துண்டித்து விட்டான்...

"Get Lost! I have my priorities too... " என்று நானும் இருந்து விட்டேன்...

ஆனலும் மனசு கேட்கவில்லை... கொள்ளிடக்கரையின் குளிர் காற்றில் தூரத்து வெள்ளைக் கோபுரத்தை வெரித்து பார்த்தப் படி யோசித்துக் கொண்டே இதை உங்களுக்குச் சொல்லிக் கொண்டிருக்கிறேன்...

Appreciation and Positive politics!

Okay! This is not something to do with principles of management. May be it is! I don't know. May be it's a little psychology, mere perception or a total myth. May be it's personal because it relates more to my behavior, rather my character. How well do we handle personal appreciation? A few gladly accepts them. A few cherishes them but pretends. A few underplay them. A few suspect and raise their eyebrows. A very few counter them diplomatically.

I am fine with all of it. I am not really worried about how people react to to good words. As long as they acknowledge it one way or the other I am glad. But there is a little curiosity in what people really feel when someone appreciates them. Most of the people around me including myself haven't got the maturity to handle appreciation. Rather we aren't sure how to react or respond.

I am very expressive. I argue a lot. I love talking. My vocabulary has got a lot in it that's not usual. I may sound a bit odd but I believe I am mostly sensible. I chide and appreciate wholeheartedly and I can do both to the same person at the same time. After all everyone has their share of good and bad and most importantly what I like in them and don't.

This becomes extremely challenging in the work atmosphere. People tend to perceive appreciation in a different manner. It's viewed as sheer politics when I appreciate someone's talent, the only reason being they are superiors to me. Assuming that it's quite normal for people from such a heirarchial culture and business ethics to view it that way, what's more surprising is that even colleagues of my cadre and my sub-ordinates tend to get suspicious when I appreciate them. The best part being, I gain nothing out of it.

I don't bother to prove that I am being genuine in my comments whenever I appreciate someone. Coz, people who understand can never complain and people who complain will never understand. But it irks and sometimes irritates when people fail to handle and acknowledge appreciation in the right way and pretend as if they didn't rejoice it. It just leaves me with three questions.

1) Aren't people sure about themselves and their traits?

2) Are people so dumb to differentiate a false appreciation from a genuine one? or Are they just being pretentious?

3) If 1 and 2 are true, do such people really deserve an appreciation? :-)

I don't know if I should really supress my desire to express my thoughts. What can help? Your thoughts? :-)

நண்பர்கள்!

மாலே! மணிவண்ணா. மார்கழி நீராடுவான்
மேலையார் செய்வனகள் வேண்டுவன கேட்டியேல்
ஞாலத்தை எல்லாம் நடுங்க முரல்வன
பால் அன்ன வண்ணத்து உன் பாஞ்ச ஜன்னியமே...

மேலை சித்திர வீதியின் முகப்பில் சூடிக் கொடுத்தச் சுடர்கொடியின் பாசுரம் முழங்க கண்ணைப் புரட்டி விழிக்கிறேன். இன்னும் கொஞ்ச நேரத்தில் காவிரி வெள்ளத்தின் ஜிலீர் சப்தத்தைக் ஊமையாய் அடித்தப்படி பேரிரைச்சலுடன் வந்து நிற்கும் கூடல்.

அந்த மின்தொடர் வண்டியில் தான் அநேகமாக சேஷாத்ரி பயணப்படப் போகிறான். நேற்றே என்னைக் கண்டு பேசிவிட்டுத் தான் புறப்பட்டான். அதிக நேரம் உரையாட முடியவில்லை. இன்று காலையில் எப்படியும் அவன் புறப்படுமுன் பார்க்க வேண்டும் என்று தான் நினைத்தேன். ஞாயிற்றுக் கிழமை சற்று அதிகம் தூங்கி விட்டேன். இன்னேரம் அந்த ரயில் நிலைய விடுதியில் வடையைத் தின்றுவிட்டு S4 இல் ஏறியிருப்பான்.

சமீப காலமாக எங்களுக்குள் சுமுகமில்லை. வாக்கு வாதங்கள் நிறைய ஏற்படுகிறது. அவனுக்கு எதிராக நான் வீம்புக்கென்றே செயல் படுவதாக ஊருக்குள் புலம்பி வைத்திருக்கிறான். எனக்கு விளக்கம் சொல்ல எப்பொழுதும் நேரம் இருப்பதில்லை.

ஆயிரம் பேருக்கு பதில் சொல்ல வேண்டியிருக்கிறது. வேலை அப்படி. நம்பிக்கையை காப்பாற்றிக்கொள்ள போராட வேண்டியிருக்கிறது. இதை புரிந்து கொள்ளாமல் நான் இவனை நிராகரிப்பதாக நினைக்கிறான். இதற்கு ஒரு முடிவு கட்டவே இவனை இந்த வாரம் வீட்டுக்கு அழைத்தேன். வந்தவன் வந்தான்... சட சட வென பத்துக் கேள்விகளை கேட்டுவிட்டுச் சென்றுவிட்டான். இத்தனைக்கும் என் தவறும் இருக்கிறது. நேற்றும் கொஞ்சம் வேலை அதிகம். கோபித்துக் கொண்டு ஊருக்குக் கிளம்பி விட்டான்.

ஆனால் என்னைக் கண்டதில் அவனுக்கு இருந்த ஆனந்தத்தை அவன் கண்ணிலே நான் பார்த்துவிட்டேன். எனக்கும் தான். ஆனால் அவன் அதை கவனித்திருக்க மாட்டான்.

கோபம் அவனைக் குருடனாக்கி இருக்கும்...

தொடரும்...

கன்னித் தமிழ்

இமைகள் நயம்
பார்வை பொருள்கோள்
நாசித் தளை
உதடுகள் எதுகை
கன்னக்குழிக் கவிதை
தனம் இயற்சீர்
இடையோ இல்பொருள்
கேசம் நெடில்
விரல்கள் அணி
நீ மட்டுமே மெய்
நீயே என் உயிர்!

Who am I???

I Salvage a great deal of Pride when people know me as

Sarathi's son in Kanchipuram
Srini's brother @ my apartment
Prasanna's classmate in my college
Archana's student in MetLife
Srikkanth's roommate in Appleton
Ambika's friend @ Charlotte
Murali's buddy @ New York!!!

At times, I feel I never have an identity without you guys! :-) Thanks a ton!!!!
But when it comes to people's heart I still stay there as "Seshadri" ;-)

So what do you reckon??? ;-)

Angadi Theru to be reviewed soon!

கதைகளை பேசும் விழி அருகே எதை நான் பேச எனதுயிரே! காதல் சுடுதே... காய்ச்சல் வருதே!

ஆரவார இசையோடு விண்ணைத்தாண்டி மின்னும் நட்சத்திரக் காதலைவிட ஏனோ மிகச்சமீபத்தில் மெழுகு போல் உருகி ஒளிரும், சோகமும், ஏழ்மையும், உண்மையும், எளிமையும் கூடிய அங்காடித் தெருக் காதல் உயிரைத் தொடுகிறது.

நினைவலைகள்2...

நினைவலைகள்1

இன்று ஒருத் தகவலில் தொடங்கும் காலைப்பொழுதில், மென்மையாகக் கதை சொல்லிக்கொண்டிருக்கிறார் தென்கச்சி சுவாமினாதன். வரது ரிக்ஷா மணி அடித்து பாதிக் கதையில் என்னை அபகரித்து பள்ளி நோக்கி ப்ரயாணப் படுகிறது. பெரும்பாலும் பக்கத்து வகுப்போடு வளைகூடா போர் நிகழ்த்தி வெற்றிக் கொள்வதில் கழிகிறது என் நாள். வீடு திரும்பும்பொழுது குறுக்குப் பாதைகளில் ஜவுட்டாளி முற்கள் கிழிக்க ஓடி ரிக்ஷாவைத் துரத்திப் பிடிக்கையில் ஆடிட்டர் மகள் சங்கீதா ஆச்சர்யத்துடன் சிந்தும் புன்னகையில் நிறம்பி வழிகிறது என் வீர நெஞ்சம்.

முதன்முதலில் தொலைக்காட்சியில் ரஸித்த பெண் மெட்ரோ ப்ரியா. கைகளை வளைத்து பாடல் வரிஸைகளை அழகாய்த் தொகுத்து வழங்கும் அவளை விஞ்சிவிட இன்று வரை ஒரு தொகுப்பாளினி கூட தமிழகத்திற்கு கிட்டாமல் போனது வருந்தத்தக்க ஒன்று. ரங்கோலி ராமாயணம் ஜங்கிள் புக் என கரையும் ஞாயிறுகளில் தூர்தர்ஷன் மாநில ஒளிபரப்புத் திரைப்படம் ஓடிக்கொண்டிருக்க சென்னைத் தொலைக்காட்சி மைய்யம் அடிக்கடி தடங்கலுக்கு வருந்திப் பொருமையை சோதிக்கிறது.

ஒருசில மாதத் தேர்வுகளில் அனுப்ரியா ஓரிரு மதிப்பெண்களில் முதலிடத்தைத் தட்டிச் செல்கிறாள். அவள் மீது கடும்கோபமும் தீராப்பகையும் கொண்டிருந்தாலும், பெரும் மரியாதையும், அதீத பயமும் உடன் ஒடுகிறதே! "மதி"ப்பெண் மதிப்பெண் பெருவது விந்தையல்லவே! "மதி" என்றால் சந்திரன் என்று அப்பா சொல்லிக் கொடுத்தது பத்து வயதில் தான். ஆக இவ்விடத்தில் அறிவு என்றே பொருள் கொள்க. :-)

தொடர்வேன்...!

நினைவலைகள்....

சரித்திரத்திற்கும் சாமான்யத்துக்கும் நடுவே தன்னிலை அறியாமல் சிக்கித் தவித்துக்கொண்டிருப்போர் பட்டியலில் நானும் இணைந்து ஒரு சில ஆண்டுகள் ஆகி விட்டது. ஒளியை விடவும் அதிவேகமாக ப்ராயணப் படும் திறன் கொண்டது எண்ணங்கள். முப்பதாயிரம் மைல்களுக்கு அப்பால் இருக்கும் காஞ்சியில் 8 வயதே ஆன என்னை என் வீட்டு திண்ணையில் மீண்டும் சந்திப்பதற்கு ஒரு மாத்திரை நேரம் கூட பிடிப்பதில்லை.

வரதராஜா டூரிங் டாக்கிஸில் "மருதமலை மாமணியே முருகைய்யா" பாடலுடன் தொடங்குகிறது எனது பின்மாலைப் பொழுது. கண்ணதாஸனும் வாலியும் தொடர்ந்து சிந்தையை கட்டிவைக்க, தாத்தாவின் மடியில் படுத்துக்கொண்டு கதைகள் கேட்டுக் கொண்டே தூங்கிப்போகிறேன். எனக்கு கவிதை வரிகள் மீது ஆர்வமேற்பட காரணமாயிருந்த பொன்மாலைப் பொழுதுகள் அவை.

கரடி மாமா, ஜடப்பளூரார், ராமு மாமா, கோபு தாத்தா என யாரவது ஒருவர் தாத்தாவைப் பார்க்க வர, ஊர் அரசியல் அனைத்தும் அத்துப்படி ஆகிப் போயிருந்தது. விவித் பாரதியின் வர்த்தக ஒளிபரப்பும், உலா வரும் ஒளிக்கதிர், ஒளியும் ஒலியும், எதிரொலி முதலான தொலைக்காட்சி நிகழ்வுகளும் தான் என் சின்னஞ்சிறு உலகத்தின் வாசல்.

ஷோபனா ரவி, அன்பழகன், சந்தியா ராஜகோபாலன், இவர்களில் யார் அன்றைய செய்தியை வாஸிக்கப் போகிறார்கள் என்பது தான் மிகப் பெரியப் போட்டி. படிப்பில் என்றுமே முதன்மை இடம். ஆதலால் அது பற்றிக் கவலைக் கொண்டதே இல்லை.

இப்பொழுது முக்காலும் யெந்திரமாகி விட்ட ஊரில் குழந்தைகள் விரும்பி திரும்பிப் பார்க்க ஒரு சில நினைவுகளேனும் இருக்கிறதா என்பது எனக்குத் தெரியாது.... தொடர்வேன்....

To NewYork with Love! - 2

China Town probably is the busiest place in New York :-) Lot's of police and lots of crime. Should it be the other way around? :-) Never mind. As we rushed into the "Goto" bus office (a room full of boxes, posters and benches) we were informed that the bus to Washington has already left.

"But... wasn't it supposed to be at 7?" - Murali

A beautiful Chinese girl replied - "It got full and left"

"Then what about the reservation we made?" - This is Murali showing the ticket to the representative.

The bus had no reservation options as such atleast for shuttles.

It's only an option to pre-pay :-) and the best part is we have to rush into the bus to pull up a seat for ourselves. If we lag, then someone else takes it up and we should wait for the next bus to return from Baltimore as standing is not allowed. A scenario typical to boarding mofussil buses in my country. It was total fun.

As a bus arrived in front of the office after an hour I ran to board it even before someone can get down and secured 5 seats with my bag and me completely lying on a seat :-) Aiyaa (Rajesh) swiftly followed me to secure some more seats and finally it happened to be a bus going to the shed. We laughed at ourselves and half an hour later we boarded a bus in a similar fashion to start off to Washington DC.

The bus, to my surprise had a restroom and a wireless internet connection. It was awesome and comfortable. I browsed a little, spoke to my friends on phone and finally leaned on my best friend's shoulder as we discussed our past, present and future through the rest of our journey. We missed Mani and that's when our plan to travel to Los Angeles together sparkled. I didn't fail to revisit my hectic day as the bus was speeding at 100 miles an hour towards the most powerful capital in the world.

----Beginning of Retrospection------

Boss engira Ramalingam started along with me Murali and Aiya from the apartment as we strolled down the beautiful streets of New York. Radha with his brother "Kuzhanthai" (as I call him) joined us at the summit of concrete Mt.Empire State and Masthan from Minneapolis joined us at the China Town. Ketha (Murali's roomie) helped me by giving his bag. Chella paandi dropped off the trip due to a production move scheduled that weekend. Lunch at Madras Mahal and a foto shoot with the Empire state were the only relaxed moments of the day. Otherwise I was on a plane, train or bus all the day. Else I was running.

----End of Retrospection------

I lost 5 LBs when I returned home 4 days later

To NewYork with Love! - 1

The prequel to this blog is here.

I was at the La Guardia airport as the Christmas sun shone brightly over the amazing sky scrappers of New York city. I had to help myself to reach my friend's place in New Jersey.

Get into M60 and get down at the Lexington avenue East 7th street junction, he told when I called him up. 7th street and what nagar ?:-) I asked him. And by the way, will you be there to receive me when I get down there? No da... get into the Metro station and board the blue line to Hoboken came the reply. And on your way back to Fairmont avenue, get down at the Journal square. I just told ok. And don't forget! You won't have signal when you get into the station and every time you enter the station you need a pass. I was furious. So you want me to remember everything you told me now? Yes, was his reply. I am new to all this. Train passes, yellow, blue and red lines, Streets and avenue junctions everything. I am from a little village called Appleton.

Follow the route I told you. Don't worry. You won't die. My friend yelled on the phone.

So... how long does it take to reach your place?

1.5 hrs I guess. And give me a call when you get down at the Journal square.

Will you be there to pick me up from there? this is me....

No da... I can guide you to my apartment.

F*****.... hang up! I told.... :-)

I recalled everything he told once and was very successful in reaching his apartment. Well it should be evident now :-) I entered his apartment on the 23rd floor. To my surprise there were 7 guys onboard trying to disturb my concentration and get me out. I didn't know any of them but when I came back to Appleton after a 3 day long trip, I had 7 more friends added to my life.

I peeped out of his bedroom window in awe. The New York skyline on the banks of a standstill Hudson was a visual treat. I didn't have the luxury to enjoy the sight for long as I, along with 6 others had to rush for a little sight seeing before boarding a bus to Washington DC.

Missed lunch at Saravana Bhavan, missed climbing the Empire state, missed a long time fun at rock feller. My friend was taking us in rectangular paths despite several warnings from me that his iphone GPS is taking one-ways into account and he is in "travel by car" mode. He used his experience on the streets of New York as an advantage to overshadow my common sense until I got into a rebellious mode by not walking further with the group. He then realized his folly and it cost me a much anticipated lunch at HSB after a year. The wish was satisfied only in September 2009 at Sunnyvale.

We ran and ran and ran from Rock feller to the Manhattan as it was getting late to board the bus to Washington. As we entered the China Town past Manhattan, nativity bestowed upon me. I felt like I was in Burma Bazaar, Pary's corner.

Will continue....

நிறையாத கோப்பை!

அமாவாசை நாளின்
இரண்டான் ஜாமத்தில்
இணய மறுக்கும் இமைகள்!

நீர்த்துப்போன உரைகற்களின் ஊடே
சிதறிக் கிடக்கும் ஒளிக் கூறுகளால்
சித்திரச் சுவராகிறது என் சாளரம்!

நிஸப்தத்தைக் கிழித்துக்கொண்டு
உனக்கும் எனக்குமான
தூரத்தைத் தின்றபடி
விரைந்து கொண்டிருக்கிறது
ஒரு பறவை!

வாசிப்பின் ஸ்வாரஸ்யத்தில்
எழுத மறந்துவிட்ட,
ரசனையின் விஸ்தரிப்பில்
விமர்சிக்கத் தவறிவிட்ட
யாருக்கும் தெரியாத
ரகசிய வாசகன்
நான்!!!

நீயென்ற ஒற்றைக் கிளையில்
விரும்பி மாட்டிக்கொண்ட,
மனக் குரங்கு
வேண்டி அழுவது
வீடா? விடுதலையா?

ஆடுகளத்தில் நீயே
எதிரியும் பந்தயமுமாய் இருக்க - எப்படி
ஒன்றை வெறுத்து மற்றொன்றை நேசிக்க?

நீயென்னை நிராகரிக்கும் பொழுதுகளில்
எனக்கு ஏன் தேவை இல்லாமல்,
கடவுள் மேல் கோபம் வருகிறது?

Revolution ;-)

I argue a lot. I am viewed as an obstinate persuader. I am not in a deep consideration to change my ways after all. If at all I quit, there is only one reason. The opposition is too dumb and adamant, highly insensible and can’t maintain relevance. Sometimes I am wrong. Strictly, only sometimes. I don’t like definitions qualifying the examples. It should be vice versa. When I tell you a statement and brief it with an example, if you bring in an absolutely irrelevant trait of the same example and initiate a new discussion deviating from the crux of the original problem statement, I get pissed off. Had it been 5 years back, I would have literally thrashed the person who does such an insensible thing. These days I am growing more patient. It’s on the verge of this happening; I usually quit an argument (for me it’s only a conversation). Not that I don’t have a point to make but pursuing further is insanity.

One of my friends asked, if you are so inclined about changing the ways of life with your talks, why don’t you create a revolution? Why don’t you become a revolutionary? Here’s what I told him

I don’t want to be a revolutionary because

I am born in India. I will loose all my happiness in life to become a martyr. Later, a chapter about me will appear in the 5th grade Tamil Language text book under the state board syllabus. Even my grandchildren won’t read it. Even if they do, they will scold me heartily. People will probably erect a statue for me in marina beach. Wait… there is no space already. Secondly I should have been a revolutionary in the Dravidian movement to deserve that, portraying Tamil to be the best language in the world, Tamil speaking people to be the most revered, feared and adored in the world apart from calling other languages, culture and communities a total crap. I am an Aryan by birth as per the rulers of my state. So I don’t qualify for that honor in first place. Even if it happens in the least probability, the crow will spit on me (my statue) every day. Politicians and other revolutionaries will honor my statue with a garland on my birth day and death day every year with a fake smile and crocodile tears. The crow’s act is far better than this. They will make and break the statue as the rulers change and revolt happens. First of all they will shoot me dead. OMG!!! How can I forget that?

Fine now, if I don’t get a statue, I will at least get a street named after me. The name board will be in the corner of the street where housewives will accumulate garbage, small children (only?) will excrete and dogs will piss off. The only benefit is that I would have become a part of the Indian history. I am already now :-)

I will have a small house in a remote village near Chennai which will become my memorial later. The dark and deserted place will function as a place of illegal and illicit activities like, pre-marital sex and drug smuggling, all through the year.

There are few other revolutionaries who aren’t my kind. They call themselves the people’s servant and have all their earnings (not from legal sources ofcourse) distributed amongst their relatives while they still lead a simple life and stay poor. They did the greatest sacrifices the world has ever seen. Don’t worry people will believe and the history will repeat. Who knows? May be they will become Gods after 100 years.

Instead I can choose this. A honest earning, a 6 digit salary, a 5 bedroom apartment, a 4 wheel drive, 3 good friends, 2 cute children and 1 sweet heart.

Hey wait a moment… before you go!

If the destiny has in it that I should become a revolutionary one day, then “SO BE IT!” :-)

My way of life....!

ஒன்பது பத்து வயதிருக்கும் எனக்கு... நித்தினோடு அவன் வீட்டில் விளையாடிக்கொண்டிருந்தேன்...அவன் பிறந்த நாளைக்கு அவன் புதிதாய் வாங்கியிருந்த Chuckles ஓடு சேர்த்து கிட்டத்தட்ட அவனிடம் GIJOE பொம்மைகள் அனைத்துமே இருந்தன. பெரிய Tankerகள், விமானங்கள் எல்லாம் பார்த்து ஆனந்தத்திலும் ஆச்சர்யத்திலும் நான் அந்த பொம்மைகளுக்கான கதைகளை யோசித்துக் கொண்டிருந்தேன்.

நித்தினுடையப் பாட்டி மிகுந்த அன்பு கொண்டவர்கள். என்னை ஆதரித்து விளையாட அனுமதித்தார்கள். அவனின் அப்பா அம்மா கூட மிகுந்த அன்பு கொண்டவர்கள். நான் அடிக்கடி அவன் வீட்டிற்க்குச் சென்றேன். கதைகள் சொல்வேன். அது முழு ஆண்டு தேர்வு முடிந்து விடுமுறைக்காலம்.

நித்தின் என்ன நினைத்தானெனத் தெரியவில்லை. திடீரென சில பொம்மைகளை உள்ளே வைத்து மறைத்துக் கொண்டான். சிறிது நேரம் கழித்து பாட்டி என்னை வீட்டிற்க்கு சென்று ஓய்வெடுத்து விட்டு மீண்டும் மாலையில் வரச்சொன்னார்கள். பொம்மைகளின் மீதிருந்தக் காதலும், என்னுடைய முட்டாள் தனமும் சேர்ந்துக் கொண்டு என்னை அங்கிருந்து வீடு திரும்புவதை தடுத்தது.

"நித்தின் சாப்பிட்டு தூங்கணும் கண்ணா. சொன்னாக் கேளு"
"இல்லப் பாட்டி நான் wait பண்றேன்"
"அம்மா கிட்ட சொல்லி உனக்கு இதே மதிரி ஒரு பொம்மை வாங்கித் தர சொல்றேன்.. இப்பொ சமர்த்தாய் வீட்டுக்கு போ!"
பாட்டி சாதாரணமாகத் தான் சொன்னார்கள். எனக்கு அப்பொழுது தான் என்னமோ போல் இருந்தது. இல்லாமையயை முதல் முறை உணர்வு பூர்வமாக அனுபவித்தத் தருணமாக அது இருந்திருக்கக் கூடும். GIJOE Full set Rs. 2500. அப்பாவை கேக்கலாம்.

எங்கள் வீட்டுக் கூரை மழை நாளில் எங்களுக்கு அவ்வப்போது அபிஷேகம் செய்யத் தவருவதில்லை. அப்பா அச்சு ஒடு போட முடிவெடுத்திருந்தார். 2500 ரூபாய் பிடிக்கும் என்று பேஸிக்கொண்டிருந்தனர். PF லோன் போடணும். அம்மாவிடம் நடந்ததைக் சொல்லவில்லை. நித்தின் வீட்டிற்க்கு செல்வதுமில்லை.ஒரு வேளை இல்லாமையில் வந்தத் தாழ்வு மனப்பான்மையாக இருக்கலாம்.

அம்மாவிடம் பொம்மை வேண்டுமென்று அடம் பிடித்தேன். 63 ரூபாய்க்கு ஒரு பொம்மை வாங்கித்தந்தாள். அவளுடைய அம்மாவிடம் அன்றிரவு சொல்லிக் கொண்டிருந்தாள். பாவம் பொம்மை வெண்டுமென்று ஆசையாய் கேட்கிறான். இவன் அப்பா வீட்டை சரி செய்ய இப்பொழுதுதான் லோன் போட்டிருக்கார். 2500 ரூபாய்க்கு பொம்மை வாங்கித்தரும் நிலைல நாங்க இல்லையேமா...குழந்தைக்கு எப்படி சொல்லி புரிய வைப்பேன்.
எனக்கு என்னமோ புரிந்தது. இனி யாரையும் எனக்கு மைல்கல்லாக வைத்து கொள்ளாக் கூடாதென முடிவு செய்தேன். எனக்கு நானே மேற்கோள். இன்று என்னிடம் ஒரு GIJOE இருக்கிறான். அடுத்த ஆண்டு மேலும் இரண்டு சேர்க்க வெண்டும். நானே காசு சேர்த்து வாங்க வெண்டும். அப்பாவை கேட்பதாய் இல்லை.

அப்பொழுது அந்த குணத்தின் அருமை தெரியவில்லை. பின்னாளில் ஒவ்வொரு தோல்வியிலும், ஒவ்வொரு தாமதத்திலும் நிம்மதியும் அடுத்த நடவடிக்கைக்கான வ்யூகமும் தெளிவாய் தெரிந்தது. அடுத்தவருக்குக் கிடைத்ததைக் கண்டு உள்ளம் குமுரிக் கொண்டிருப்பதில் என்ன அர்த்தம் இருக்கிறது?
என் பாதை வேறு, என் பயணம் வேறு. அடுத்தவனின் தேவையும் இருப்பும் எனக்கு எந்த மட்டிலும் சம்மந்தமில்லாத ஒன்று.

பின் பங்குனி உத்திரத்தன்று கோவிலில் விற்கப்படும் சாணி பொம்மைத் தவிர எதையும் நாடியதில்லை. அப்பா எல்லாம் தந்தார். சிறந்த கல்வி, சிறந்த மருத்துவம், சிறந்த உணவு, சிறந்த உடைகள் என எல்லாம் தந்தார். எல்லாமே அவருடைய சக்தியை மீறித்தான் செய்தார். எல்லாவற்றையும் கடந்து என்னையும் Sriniயையும் அன்போடும் ஸந்தோஷத்தோடும் வளர்த்தார், இன்றும் வளர்த்து வருகிறார்.

எனக்கு என்ன வேண்டுமென்று எனக்குத் தெரியும். அதை அடுத்தவரின் விருப்பங்களோ வாழ்வியல் முறையோ முடிவு செய்வதில்லை. எல்லோரும் அப்படி இருக்கத் தேவையில்லை.