Monday, March 29, 2010

நினைவலைகள்....

சரித்திரத்திற்கும் சாமான்யத்துக்கும் நடுவே தன்னிலை அறியாமல் சிக்கித் தவித்துக்கொண்டிருப்போர் பட்டியலில் நானும் இணைந்து ஒரு சில ஆண்டுகள் ஆகி விட்டது. ஒளியை விடவும் அதிவேகமாக ப்ராயணப் படும் திறன் கொண்டது எண்ணங்கள். முப்பதாயிரம் மைல்களுக்கு அப்பால் இருக்கும் காஞ்சியில் 8 வயதே ஆன என்னை என் வீட்டு திண்ணையில் மீண்டும் சந்திப்பதற்கு ஒரு மாத்திரை நேரம் கூட பிடிப்பதில்லை.

வரதராஜா டூரிங் டாக்கிஸில் "மருதமலை மாமணியே முருகைய்யா" பாடலுடன் தொடங்குகிறது எனது பின்மாலைப் பொழுது. கண்ணதாஸனும் வாலியும் தொடர்ந்து சிந்தையை கட்டிவைக்க, தாத்தாவின் மடியில் படுத்துக்கொண்டு கதைகள் கேட்டுக் கொண்டே தூங்கிப்போகிறேன். எனக்கு கவிதை வரிகள் மீது ஆர்வமேற்பட காரணமாயிருந்த பொன்மாலைப் பொழுதுகள் அவை.

கரடி மாமா, ஜடப்பளூரார், ராமு மாமா, கோபு தாத்தா என யாரவது ஒருவர் தாத்தாவைப் பார்க்க வர, ஊர் அரசியல் அனைத்தும் அத்துப்படி ஆகிப் போயிருந்தது. விவித் பாரதியின் வர்த்தக ஒளிபரப்பும், உலா வரும் ஒளிக்கதிர், ஒளியும் ஒலியும், எதிரொலி முதலான தொலைக்காட்சி நிகழ்வுகளும் தான் என் சின்னஞ்சிறு உலகத்தின் வாசல்.

ஷோபனா ரவி, அன்பழகன், சந்தியா ராஜகோபாலன், இவர்களில் யார் அன்றைய செய்தியை வாஸிக்கப் போகிறார்கள் என்பது தான் மிகப் பெரியப் போட்டி. படிப்பில் என்றுமே முதன்மை இடம். ஆதலால் அது பற்றிக் கவலைக் கொண்டதே இல்லை.

இப்பொழுது முக்காலும் யெந்திரமாகி விட்ட ஊரில் குழந்தைகள் விரும்பி திரும்பிப் பார்க்க ஒரு சில நினைவுகளேனும் இருக்கிறதா என்பது எனக்குத் தெரியாது.... தொடர்வேன்....

To NewYork with Love! - 2

China Town probably is the busiest place in New York :-) Lot's of police and lots of crime. Should it be the other way around? :-) Never mind. As we rushed into the "Goto" bus office (a room full of boxes, posters and benches) we were informed that the bus to Washington has already left.

"But... wasn't it supposed to be at 7?" - Murali

A beautiful Chinese girl replied - "It got full and left"

"Then what about the reservation we made?" - This is Murali showing the ticket to the representative.

The bus had no reservation options as such atleast for shuttles.
It's only an option to pre-pay :-) and the best part is we have to rush into the bus to pull up a seat for ourselves. If we lag, then someone else takes it up and we should wait for the next bus to return from Baltimore as standing is not allowed. A scenario typical to boarding mofussil buses in my country. It was total fun.

As a bus arrived in front of the office after an hour I ran to board it even before someone can get down and secured 5 seats with my bag and me completely lying on a seat :-) Aiyaa (Rajesh) swiftly followed me to secure some more seats and finally it happened to be a bus going to the shed. We laughed at ourselves and half an hour later we boarded a bus in a similar fashion to start off to Washington DC.

The bus, to my surprise had a restroom and a wireless internet connection. It was awesome and comfortable. I browsed a little, spoke to my friends on phone and finally leaned on my best friend's shoulder as we discussed our past, present and future through the rest of our journey. We missed Mani and that's when our plan to travel to Los Angeles together sparkled. I didn't fail to revisit my hectic day as the bus was speeding at 100 miles an hour towards the most powerful capital in the world.

----Beginning of Retrospection------
Boss engira Ramalingam started along with me Murali and Aiya from the apartment as we strolled down the beautiful streets of New York. Radha with his brother "Kuzhanthai" (as I call him) joined us at the summit of concrete Mt.Empire State and Masthan from Minneapolis joined us at the China Town. Ketha (Murali's roomie) helped me by giving his bag. Chella paandi dropped off the trip due to a production move scheduled that weekend. Lunch at Madras Mahal and a foto shoot with the Empire state were the only relaxed moments of the day. Otherwise I was on a plane, train or bus all the day. Else I was running.
----End of Retrospection------

I lost 5 LBs when I returned home 4 days later