Revolution ;-)

I argue a lot. I am viewed as an obstinate persuader. I am not in a deep consideration to change my ways after all. If at all I quit, there is only one reason. The opposition is too dumb and adamant, highly insensible and can’t maintain relevance. Sometimes I am wrong. Strictly, only sometimes. I don’t like definitions qualifying the examples. It should be vice versa. When I tell you a statement and brief it with an example, if you bring in an absolutely irrelevant trait of the same example and initiate a new discussion deviating from the crux of the original problem statement, I get pissed off. Had it been 5 years back, I would have literally thrashed the person who does such an insensible thing. These days I am growing more patient. It’s on the verge of this happening; I usually quit an argument (for me it’s only a conversation). Not that I don’t have a point to make but pursuing further is insanity.

One of my friends asked, if you are so inclined about changing the ways of life with your talks, why don’t you create a revolution? Why don’t you become a revolutionary? Here’s what I told him

I don’t want to be a revolutionary because

I am born in India. I will loose all my happiness in life to become a martyr. Later, a chapter about me will appear in the 5th grade Tamil Language text book under the state board syllabus. Even my grandchildren won’t read it. Even if they do, they will scold me heartily. People will probably erect a statue for me in marina beach. Wait… there is no space already. Secondly I should have been a revolutionary in the Dravidian movement to deserve that, portraying Tamil to be the best language in the world, Tamil speaking people to be the most revered, feared and adored in the world apart from calling other languages, culture and communities a total crap. I am an Aryan by birth as per the rulers of my state. So I don’t qualify for that honor in first place. Even if it happens in the least probability, the crow will spit on me (my statue) every day. Politicians and other revolutionaries will honor my statue with a garland on my birth day and death day every year with a fake smile and crocodile tears. The crow’s act is far better than this. They will make and break the statue as the rulers change and revolt happens. First of all they will shoot me dead. OMG!!! How can I forget that?

Fine now, if I don’t get a statue, I will at least get a street named after me. The name board will be in the corner of the street where housewives will accumulate garbage, small children (only?) will excrete and dogs will piss off. The only benefit is that I would have become a part of the Indian history. I am already now :-)

I will have a small house in a remote village near Chennai which will become my memorial later. The dark and deserted place will function as a place of illegal and illicit activities like, pre-marital sex and drug smuggling, all through the year.

There are few other revolutionaries who aren’t my kind. They call themselves the people’s servant and have all their earnings (not from legal sources ofcourse) distributed amongst their relatives while they still lead a simple life and stay poor. They did the greatest sacrifices the world has ever seen. Don’t worry people will believe and the history will repeat. Who knows? May be they will become Gods after 100 years.

Instead I can choose this. A honest earning, a 6 digit salary, a 5 bedroom apartment, a 4 wheel drive, 3 good friends, 2 cute children and 1 sweet heart.

Hey wait a moment… before you go!

If the destiny has in it that I should become a revolutionary one day, then “SO BE IT!” :-)

My way of life....!

ஒன்பது பத்து வயதிருக்கும் எனக்கு... நித்தினோடு அவன் வீட்டில் விளையாடிக்கொண்டிருந்தேன்...அவன் பிறந்த நாளைக்கு அவன் புதிதாய் வாங்கியிருந்த Chuckles ஓடு சேர்த்து கிட்டத்தட்ட அவனிடம் GIJOE பொம்மைகள் அனைத்துமே இருந்தன. பெரிய Tankerகள், விமானங்கள் எல்லாம் பார்த்து ஆனந்தத்திலும் ஆச்சர்யத்திலும் நான் அந்த பொம்மைகளுக்கான கதைகளை யோசித்துக் கொண்டிருந்தேன்.

நித்தினுடையப் பாட்டி மிகுந்த அன்பு கொண்டவர்கள். என்னை ஆதரித்து விளையாட அனுமதித்தார்கள். அவனின் அப்பா அம்மா கூட மிகுந்த அன்பு கொண்டவர்கள். நான் அடிக்கடி அவன் வீட்டிற்க்குச் சென்றேன். கதைகள் சொல்வேன். அது முழு ஆண்டு தேர்வு முடிந்து விடுமுறைக்காலம்.

நித்தின் என்ன நினைத்தானெனத் தெரியவில்லை. திடீரென சில பொம்மைகளை உள்ளே வைத்து மறைத்துக் கொண்டான். சிறிது நேரம் கழித்து பாட்டி என்னை வீட்டிற்க்கு சென்று ஓய்வெடுத்து விட்டு மீண்டும் மாலையில் வரச்சொன்னார்கள். பொம்மைகளின் மீதிருந்தக் காதலும், என்னுடைய முட்டாள் தனமும் சேர்ந்துக் கொண்டு என்னை அங்கிருந்து வீடு திரும்புவதை தடுத்தது.

"நித்தின் சாப்பிட்டு தூங்கணும் கண்ணா. சொன்னாக் கேளு"
"இல்லப் பாட்டி நான் wait பண்றேன்"
"அம்மா கிட்ட சொல்லி உனக்கு இதே மதிரி ஒரு பொம்மை வாங்கித் தர சொல்றேன்.. இப்பொ சமர்த்தாய் வீட்டுக்கு போ!"
பாட்டி சாதாரணமாகத் தான் சொன்னார்கள். எனக்கு அப்பொழுது தான் என்னமோ போல் இருந்தது. இல்லாமையயை முதல் முறை உணர்வு பூர்வமாக அனுபவித்தத் தருணமாக அது இருந்திருக்கக் கூடும். GIJOE Full set Rs. 2500. அப்பாவை கேக்கலாம்.

எங்கள் வீட்டுக் கூரை மழை நாளில் எங்களுக்கு அவ்வப்போது அபிஷேகம் செய்யத் தவருவதில்லை. அப்பா அச்சு ஒடு போட முடிவெடுத்திருந்தார். 2500 ரூபாய் பிடிக்கும் என்று பேஸிக்கொண்டிருந்தனர். PF லோன் போடணும். அம்மாவிடம் நடந்ததைக் சொல்லவில்லை. நித்தின் வீட்டிற்க்கு செல்வதுமில்லை.ஒரு வேளை இல்லாமையில் வந்தத் தாழ்வு மனப்பான்மையாக இருக்கலாம்.

அம்மாவிடம் பொம்மை வேண்டுமென்று அடம் பிடித்தேன். 63 ரூபாய்க்கு ஒரு பொம்மை வாங்கித்தந்தாள். அவளுடைய அம்மாவிடம் அன்றிரவு சொல்லிக் கொண்டிருந்தாள். பாவம் பொம்மை வெண்டுமென்று ஆசையாய் கேட்கிறான். இவன் அப்பா வீட்டை சரி செய்ய இப்பொழுதுதான் லோன் போட்டிருக்கார். 2500 ரூபாய்க்கு பொம்மை வாங்கித்தரும் நிலைல நாங்க இல்லையேமா...குழந்தைக்கு எப்படி சொல்லி புரிய வைப்பேன்.
எனக்கு என்னமோ புரிந்தது. இனி யாரையும் எனக்கு மைல்கல்லாக வைத்து கொள்ளாக் கூடாதென முடிவு செய்தேன். எனக்கு நானே மேற்கோள். இன்று என்னிடம் ஒரு GIJOE இருக்கிறான். அடுத்த ஆண்டு மேலும் இரண்டு சேர்க்க வெண்டும். நானே காசு சேர்த்து வாங்க வெண்டும். அப்பாவை கேட்பதாய் இல்லை.

அப்பொழுது அந்த குணத்தின் அருமை தெரியவில்லை. பின்னாளில் ஒவ்வொரு தோல்வியிலும், ஒவ்வொரு தாமதத்திலும் நிம்மதியும் அடுத்த நடவடிக்கைக்கான வ்யூகமும் தெளிவாய் தெரிந்தது. அடுத்தவருக்குக் கிடைத்ததைக் கண்டு உள்ளம் குமுரிக் கொண்டிருப்பதில் என்ன அர்த்தம் இருக்கிறது?
என் பாதை வேறு, என் பயணம் வேறு. அடுத்தவனின் தேவையும் இருப்பும் எனக்கு எந்த மட்டிலும் சம்மந்தமில்லாத ஒன்று.

பின் பங்குனி உத்திரத்தன்று கோவிலில் விற்கப்படும் சாணி பொம்மைத் தவிர எதையும் நாடியதில்லை. அப்பா எல்லாம் தந்தார். சிறந்த கல்வி, சிறந்த மருத்துவம், சிறந்த உணவு, சிறந்த உடைகள் என எல்லாம் தந்தார். எல்லாமே அவருடைய சக்தியை மீறித்தான் செய்தார். எல்லாவற்றையும் கடந்து என்னையும் Sriniயையும் அன்போடும் ஸந்தோஷத்தோடும் வளர்த்தார், இன்றும் வளர்த்து வருகிறார்.

எனக்கு என்ன வேண்டுமென்று எனக்குத் தெரியும். அதை அடுத்தவரின் விருப்பங்களோ வாழ்வியல் முறையோ முடிவு செய்வதில்லை. எல்லோரும் அப்படி இருக்கத் தேவையில்லை.