Thursday, July 30, 2009

Allies in Wonderland - Part II

Part 1 is here

It’s going to be daunting task. I know. My master has instructed me to walk you through the heaven while he could just follow me enjoying it’s elegance.
In all probabilities the place is magical and captivating on it’s own and my words will soon be a lost drop of water in the Volcano :-)

“We have to run the entire day with just 2 cameras and a handy cam. Don’t waste the battery. We have a lot to cover. Restrict the usage only on astonishing scenes”. The instructions were ultra clear.
The heavy motor GMC vehicle slowed down as we approached the West entrance barricade of the wonderland. An old forest officer was at the check post. He welcomed our crew with a warm smile and was enquiring about our plans. A week’s pass should work the best for you, he told. And it’s 25$. Per entrant? No…. For everyone put together. Now that’s astonishing. But we didn’t capture it on our cameras. :)

We never knew that the admittance to eternity was so economical. Fair fare isn’t it?

Just 2 minutes into the arms of mother earth, we were bound by her grace and altruistic, affectionate hug. “Restrict the usage only on astonishing scenes!”. The master’s handy cam opened it’s lenses without a second thought. And so did we.

Coniferous trees, tall distant mountains with a snow cap (sulfur cap?), beautiful sky, mild breeze and fantastic driver. What more can you ask for?

“Men may come and men may go but I go on forever…” sang the little rivulet as it came along with us to guide us through the park (forest?), trying to prove it’s immortality. You aren’t invincible too I thought. Another 100 years, you might be under a sky scrapper. Oh! Did I miss something here? Do you still exist that way? Just like God… ? For people who believe only in obvious but fail to realize the depth of truth? Now don’t think too much and relish the excellence of nature. I told myself.

We stopped, took some snaps and started once again.

As we moved further into her broad arms, we realized that mother earth is not so peaceful always. She was turbulent too at times. She was furiously fuming at a few who played with her patience over the years. But she was fuming helplessly at a wrong place for injustice met to her at various other places. The sad part is, many of her own children are the culprits. The saddest part is, not so many knows that she is furious.

Wait… wait… wait… I wanted to convey something else and I am deviating… please disregard the previous passage…!

Well! That was a sight to watch…

Greeneries on one side and fuming sulfur on the other. Was that really sulfur? I was asking HM. Obviously he should be knowing Chemistry and geography. ;-)
I was also thinking about the “KoLLivaai pisaasugaL” of ancient Tamil Nadu. He was thinking too, about my question on the composition of the fuming land…

And even before he could answer, I got it… The rotten egg smelling gas evolved and I knew from my little education that it was hydrogen sulfide. :-)

Jai pulled over the vehicle and we halted. We started to move on the trail discussing multiple things… The project was gearing up towards execution….

The journey will continue…..

Friday, July 17, 2009

தமிழுக்கு வந்தத் தலைவலி - பாகம் 2

அப்பொழுது நாங்கள் எட்டாவது படித்துக்கொண்டிருந்தோம். அதிக அளவில் தமிழ் சினிமா பார்க்க வாய்ப்பு கிடைத்தப் பருவம். அப்பாவின் தோள்களை எட்டும் நாள் தூரத்தில் இல்லாத தைரியம். சினிமாவுக்கு நெருக்கமான காதல் எங்களுக்கு விருப்பமானது இப்பொழுது நினைக்கையில் இயல்பென்றே தோன்றுகிறது.

ஆளுக்கு ஒரு நாயகி தேடுவோம். பின்பு ஆட்டமும் பாட்டமும் குறைவின்றி குதூகலிப்போம். வில்லன்களை விரட்டுவோம். மனதில் நினைத்த மங்கையை மாலையிட்டு மகிழ்வோம். பெற்றோர் தடுத்தால் போராடுவோம். முடியாமற்போனால் முறித்துக்கொள்வோம் உறவை....... பெற்றோருடன்!

இதுவேப் பள்ளியில் பலரது ஸித்தாந்தம்.

என்னுடையது இதிலிருந்து சிறிது மாறுபட்டது. வேறொரு சமையம் சொல்கிறேன்.

அந்தப் பெண் எங்களுக்கு இரண்டு வயது இளையவள். சற்றுமுன் பூத்த வெளிர் அரளியின் நிறம். எப்பொழுதும் தித்திப்பான புன்னகையைத் தாங்கி வரும் அதிமதுரம் அவளதரம்! அந்தக் கன்னங்கள்..........நிற்க! அவள் நண்பனின் காதலி! :-)
வர்ணணை முற்றிற்று!

நண்பர்களுக்குக் காதல் வரிகள் தேடித்தருவதில் தான் எத்தனைப் பெருமை. இவர்களின் காதல் தான் எத்தனை புனிதம். அன்று தான் பாரதி காதல் கவிஞனாய் எனக்கு அறிமுகமானான்.

(அதே) நண்பனின் (அதே)காதலி பள்ளி விழாவில் நடனமாட, ஒத்திகையின் போது யாரோ ஏதோ கொடுஞ்சொல் கூறியதன் பொருட்டு அழுது கொண்டே அன்று ஒத்திகை பார்த்ததும், அதை சிறிதும் பொருக்கவியலாத காதல் நெஞ்சன், என்னுயிர் நண்பன் மேடையின் கீழே நின்றுக் கண்ணீர் மல்க உறுகியதும், காலத்தால் அழியாத காவியம்.

அருகிலிருந்த நான்

"உன் கண்ணில் நீர் வழிந்தால் என் நெஞ்சில் உதிரம் கொட்டுதடி"

என்று பாடி கண்ணடிக்க, இரண்டு மணி நேரம் அவன் அதையே உச்சறித்துக் கொண்டிருந்தது வேடிக்கை.

மேடையில் ஒலித்துக் கொண்டிருந்த "செந்தமிழ் நாடெனும் போதினிலே!" எங்களுக்கு அந்நியமானது இயற்கை தானே? :-)

இப்பொழுது பாரதியும் என் பக்கம். :-) நான் இயற்கையை பாடவில்லை என்று வருந்த யாருமில்லை. காதல் இயற்கை, காதல் மட்டுமே இயற்கை, மற்றவை அவற்றின் பிம்பம். காதலின்றி நிலவு கசக்கும், வானம் கருக்கும், மழை எரிக்கும், மலர்கள் ??? பயனிழக்கும். சரிதானே? ;-)

தொடர்வேன்!

Part1